دارد کار تابستان به پاییز می کشد ...

چون خار گلی به زیر یک پوست گذشت

چون زهر که با عسل به یک جوست گذشت

یک عمر فقط روزشماری فراق

افسوس! چه روزها که بی دوست گذشت

                                                           الاحقر

ناامید نیستم ...

صد شکر که در ظلمت غم ماه ی هست

در سینه سنگ ما هنوز آهی هست

نومید نیم که سائلی گفت به من

از مشهد او به کربلا راهی هست

                                              الاحقر

خواستم اما نشد ...

آغشته به حسرت و غم و کین شده بود

آهی که درون سینه سنگین شده بود

می خواست که بگذرد , فراموش کند

.

.

.

ای وای از آن دعا که نفرین شده بود ...

                                                         الاحقر

و شفعایی فی الآخره ...

هر چند کنون در وسط شعله ناریم

پاییزترین برگ در ایام بهاریم

ای ننگ به ما گر به کس امّید ببندیم

دلبسته دیوانه این هشت و چهاریم

                                                           الاحقر

دلتنگ امامزاده ام !

بلافاصله پس از مرگم مرا به خاک نسپارید

دوستانم عادت دارند دیر بیایند ...

من حالم خوبه , خیالت راحت , اصلا ببین دارم میخندم !

چون غنچه, گشاده پیرهن , می خندد

چون بلبل مست , در چمن می خندد

بگشوده لبان سرخ لبریز نمک

وز شدت درد زخم من می خندد

                                                      الاحقر

یا رب تو آن جوان دلاور نگاه دار / کز تیر آه گوشه نشینان حذر نکرد ...

با بردن نام او گلو می سوزد

می در جگر جام و سبو می سوزد

آنقدر ,دلم, ز غصه بی تاب شده

هر لحظه جهنمی در او می سوزد ...

                                                      ا ل ا ح ق ر

این جمعه ...

از شدّت اشتیاق فرسودم من

این جمعه, عجیب منتظر بودم من !

تا ظهر به خواب و بعد از آن تا دل شب

با یاد امام خویش آسودم من !

                                                الاحقر

بعضی زخم ها اگر خوب هم شود جایش می ماند ...

کسی باد را ملامت نکرد !

آتش محکوم به خاکستر شدن بود ...

                                                                ا ل ا ح ق ر

قسم ...

مبین خموشم و صد مهر بر لبم دارم

هزار زلزله در این دل چو بم دارم

اگر به خون رگانم کنم غمم مکتوب

هزار حرف جگرسوز در قلم دارم

تمام غصه دل گشته است تنهایی

و این عجیب که پیش منی و غم دارم

تو آتشی و به جانم فتاده ای ای یار

دگر چه ترس ز عقبی و محشرم دارم

اگر چه بغض گلویم پر است از گله ها

ولی زمهر تو حرفی به هر رگم دارم

قسم به آنکه تو را در مسیر من بگذاشت

تویی تو , هستی من , آنچه بیش و کم دارم

                                                         الاحقر

حالا که همه چیز تموم شده و گذشته ...

می گفت, ببخش اگر که لالت کردم

این بغض نفس گیر وبالت کردم ...

.

.

.

با چشم پر از اشک زدم شاهرگم

یعنی که , برو , دگر حلالت کردم

                                                 ا ل ا ح ق ر